Kara Irmak

ben senin evinin içiyim

ben senin göğünün harıyım

düşmüş bir ömrün doğusu su geçitlerine vuran

olur bu hep

kuş sürüleri ve ırmaklar geçer

dağı yürüyen köylerden, kışlalardan

sobası devrilmiş odalardan

ben senin ağacının darıyım

yaprak yaprak oğul göze düşen

nice dolandım yeryüzünde

seni buldum

yaşam bizi başka dağlara çekende

bir ömür bir cana har duranda

senin kara bir ırmağa doğrulan dizlerine

serdim hırkamı ve kuruldum

ben senin evinin içiyim

bahar geldi toprağa vurdu sen uyurken

nice perde, nice güneş görmemiş oda

uzattım saçlarımı mezarına ninemin

kardeş diye bir mektup sılaya varanda

ben bazı büyüdüm kuş dolu bir evde

fatma’nın kızıl saçları yedi kuyu dibinde

(Tanıtım Bülteninden)